Berikut adalah kenyataan Pengerusi Parti Urimai, Dr. P. Ramasamy hari ini:
Dalam satu perkembangan yang telah lama diramalkan tetapi jarang diakui secara terbuka, anak perempuan Perdana Menteri Anwar Ibrahim, Nurul Izzah, telah memenangi jawatan Timbalan Presiden dalam kongres parti PKR yang baru-baru ini diadakan di Johor Bahru. Walaupun jawatan itu dipertandingkan, keputusan tersebut sekali lagi mencetuskan kritikan terhadap politik keluarga yang semakin berakar dalam Parti Keadilan Rakyat (PKR).
Meskipun ia merupakan pertandingan terbuka, Rafizi Ramli—tokoh popular yang dilihat membawa aspirasi reformasi dalam parti—ternyata tidak mampu menandingi kekuatan pengaruh nama keluarga Anwar. Bagi hampir 15,000 perwakilan yang mengundi, hubungan kekeluargaan Nurul Izzah dilihat mengatasi soal kelayakan, pengalaman, dan dasar.
Kemenangan beliau dan sekutunya mengukuhkan lagi kebimbangan lama bahawa PKR, sebuah parti yang lahir daripada gerakan “Reformasi”, kini telah menyimpang jauh daripada idealisme asalnya. Secara ironik, parti ini kini mencerminkan ciri-ciri yang suatu ketika dahulu mereka mahu hapuskan: nepotisme, budaya naungan politik, dan pemujaan individu. Struktur kepimpinan parti kelihatan sangat bersifat dinasti—Anwar sebagai Presiden, isterinya Wan Azizah sebagai penasihat parti, dan kini anak mereka sebagai Timbalan Presiden. Bak kata pepatah politik Sri Lanka, “Perancangan keluarga telah sempurna.”
Dalam ucapan dasar beliau, Anwar mempertahankan keputusan melanjutkan tempoh perkhidmatan Ketua Pesuruhjaya Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia (SPRM), Azam Baki, dengan alasan ia perlu untuk memburu “ikan besar” dalam perjuangan melawan rasuah. Namun begitu, banyak isu besar masih belum disentuh. Tiada tindakan diambil dalam skandal rasuah besar di Sabah mahupun terhadap individu yang rapat dengan perdana menteri sendiri. Di bawah pentadbiran Anwar, SPRM dilihat semakin dipolitikkan—dan menurut sesetengah pihak, telah dijadikan senjata untuk menekan tokoh pembangkang, pengkritik, malah waris kepada yang telah meninggal dunia.
Kemerosotan prinsip demokrasi dan integriti institusi ini telah menimbulkan kekecewaan mendalam dalam kalangan rakyat Malaysia, khususnya komuniti India. Dahulu penuh harapan bahawa kemunculan Anwar sebagai pemimpin negara akan membawa dasar yang lebih adil dan pengiktirafan yang sewajarnya, kini ramai berasa dikhianati. Komuniti ini, yang telah banyak berkorban demi pembangunan negara, terus terpinggir.
Barangkali simbol paling jelas terhadap pengasingan ini ialah perobohan paksa sebuah kuil Hindu berusia 130 tahun di Kuala Lumpur—tindakan yang dikecam hebat sebagai tidak sensitif dan mencerminkan kecenderungan kerajaan ke arah majoritarianisme. Walaupun membawa jenama “Madani,” kerajaan reformasi ini nampaknya lebih berminat untuk mempertahankan kuasa daripada memajukan prinsip keadilan dan keterangkuman.
Apabila jurang antara retorik dan realiti semakin melebar, begitu juga dengan kemarahan rakyat. Janji-janji reformasi yang gah kini hanya tinggal kata-kata. Slogan “reformasi” yang dahulu menjadi seruan perjuangan kini bergema kosong di tengah-tengah realiti nepotisme dan kepentingan politik.
Dengan perpecahan dalaman yang semakin ketara dan tekanan luaran yang semakin kuat, persoalan kini timbul: bolehkah kerajaan campuran ini bertahan sepenuh penggal? Atau adakah gema jauh dari ketidakstabilan politik—“gendang perang”—sedang menandakan kehadiran satu lagi perubahan rejim?
0 Ulasan